Sarmacka kuchnia

W dzisiejszym poście chciałabym poruszyć kwestie związane z kuchnią staropolską.

Kuchnię tego okresu cechowało szczególne upodobanie do nadmiaru rozmaitych przypraw, zacierających właściwy smak potraw, co w epoce baroku uchodziło za szczyt wytworności. Były to: szafran, pieprz, cynamon, imbir, goździki, gałka muszkatołowa itp.

Ówcześnie żyjący ludzie spożywali mało chleba, za to dużo mięsa, podobnie jak kaszy i grochu podawanych jako dodatki. Hołdowano zasadzie: tłusto, obficie i pieprznie.

Ziemniaki pojawiły się na dworach magnackich dopiero na początku XVIII w. - ich wprowadzenie na polskie stoły zawdzięczamy królowi Janowi III Sobieskiemu. Podobno podczas wyprawy wiedeńskiej przesłał on Marii Kazimierze ziemniaki jako osobliwość ogrodów cesarskich w Wiedniu, z poleceniem hodowania ich w swoich posiadłościach. Początkowo ich serwowanie wzbudziło nieufność i sceptycyzm, wkrótce jednak rozpowszechniły się w Polsce i w Europie.

Z osobą królowej Marysieńki (która wprowadziła na polski stół niejedną francuską potrawę) wiąże się jej ulubione danie – omlet.

Potrawy kuchni Sarmatów to głównie dania mięsne, które ociekały tłuszczem i zakrapiane były alkoholem. Szlachcice polscy znani byli z umiejętności takich jak robienie wina, nalewek oraz miodów pitnych, a także ważenia piwa. „Kultura picia” była jednak bardzo niska.

Szeroko rozwinięta była kultura jedzenia, posiłki spożywane były bardzo długo. W czasie biesiad omawiane były tematy polityczne. Na stołach znaleźć można było wszelkiego rodzaju dania, pośród których znajdowały się potrawy mięsne, ryby, nabiał i dodatki warzywne. Dania na Sarmackich stołach podawane były w dekorowanych półmiskach i talerzach bogato zdobionych. Całość była elegancko podana.

Najpopularniejszymi daniami, które gotowano były żurek, pieczona kaczka, barszcz czerwony, a także rosół, pierogi i ryby. Popularnością wśród kuchni szlacheckiej cieszyły się potrawy z owoców sezonowych z których robiono także przetwory. Zbierano runo leśne oraz grzyby.